احیای نیمه شعبان

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از اعمال سفارش شده در شب نیمه شعبان برگزاری مراسم احیا است

استغفار و طلب بخشش از در گاه خداون متعال و عجز و لابه به درگاه او برای درک ظهور حضرت صاحب.

در این شب تا صبح باید گریست و بارها آیه شریغه 62 از سوره مبارکه نمل را قرائت کرد:

أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلیلاً ما تَذَکَّرُونَ .

یا آن که بنده درمانه، وقتى که او را بخواند اجابتش کند و محنت از او بر دارد و شما را  خلفای خود بر این زمین کند، چگونه با این خدا خدایى هست؟ چه کم است اندرز گیرى شما.

این همان آیه ای است که شب ظهور خود حضرت تا صبح اشک میریزد و آنرا تکرار می فرماید. تا انتهای آیه مستجاب می گردد(یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ).

بیایید امشب تا صبح با مولایمان هم نوا شویم وان شا الله این کار را  رواج دهیم تا سنتی سالانه شود.

چه زیباست در این شب نخست طلب استغفار از درگاه خدا کنیم و هنگامی که با نظر امام حی حاضر پاک شدیم تمام دعایمان ظهور باشد ظهور...

ندبه بخوانیم و ندبه کنیم در فراق یار و عهد بخوانیم و عهد ببیندیم برای نصرت یار.

و فراموش نکنیم که منتظران موسی با ندبه کردن و اشک ریختن 170 سال ظهور او را نزدیک کردند.

بنی اسرائیل جای خود ببینید ائمه چگونه برای ظهور دعا می کنند:

امام رضا (علیه السلام) در یکی از بهترین لحظات نیایش خود در قنوت نماز جمعه این چنین ظهور را از خداوند طلب می‌کنند که:

«اللهم أصلِح عبدکَ و خَلیفتک بِما أصلَحت بهِ أنبیاء و رُسُلکَ وَ حُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ و أیدهُ بِروحِ القُدُس مِن عِندِک ...»؛ «بار الها! کار ظهور بنده‌ی شایسته و خلیفه‌ی راستینت را اصلاح فرما! همان‌گونه که کار پیامبران و فرستادگانت را اصلاح نمودی، از سوی خویش و به وسیله‌ی روح القدس، او را یاری و پشتیبانی فرما ... .»

«وَ جعَلنا مِمَّن تَنتَصِرُ به لِدینک و تُعِزُّ بِه نَصَرَ وَلیک ... وَ جعَلنا فی حِزبهِ ... حتی تَحشُرنا یومَ القیامَةِ فی أنصارِه و أعوانِه و مُقَوِّیةِ سُلطانِهِ»؛«و ما را از کسانی قرار ده که دین خود را به وسیله‌ی آن‌ها غلبه می‌دهی و به سبب ایشان یاری ولی خود را عزت می‌بخشی ... و ما را جزو حزب ایشان قرار بده ... تا آن‌جا که ما را در قیامت در زمره‌ی یاران و یاوران و تقویت کنندگان سلطه‌ی ایشان محشور فرمایی.»(سید بن طاووس، جماع الاسبوع، ص 256 و 309).

امام صادق (علیه السلام) نیز در حالی که اشک می‌ریختند با خود زمزمه می‌کردند که:

«سَیِّدی غَیبَتُکَ نَفَت رُقادی و ضَیَّقَت عَلَیَّ مِهادی و البتَزّت عَنّی راحَةَ فُؤادِی»؛ «سرور من، غیبت تو خواب را از دیدگانم ربوده و زمین را بر من تنگ کرده و آسایش قلبی را از من برده است.»

(شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج 2، ص 31)

جایی که خود حضرت صاحب الزمان(عج) اینچنین دعا کند به خدا سوگند حجت برما تمام شده است:

«یا نورَ النّور یا مدبّر الأُمور ... اجعَل لِی و لِشیعتی مِنَ الضَیق فَرجاً و مِنَ الهَمِّ مَخرجاً و أوسِع لَنا المَنهَج و أطلِق لَنا مِن عندِک ما یفَرِّج»؛ «ای نور روشنایی و ای تدبیر کننده‌ی امور ... برای من و شیعیانم گشایشی از تنگناها و راه نجاتی از ناراحتی‌ها قرار بده و راه (پیروزی) را برای ما وسیع گردان و از جانب خود آن‌چه فرج ما را برساند بر ما ارزانی دار.»

کفعمی، المصباح، ص 305

آقا جان تو را شاهد می گیرم و خود میدانی  قنوتی نگرفتم الا اینکه دعای ظهور و فرج شما و در واقع خودمان را زمزمه کردم.

برادران و خواهرانم برای هم دعاکنیم.

«اللهم اجعَلنی مِن أَنصارِهِ و أَعوانهِ، و الذّابینَ عَنهُ، و المُسارِعینَ إلیه فی قَضاءِ حَوائِجِه و المُمتَثِلِینَ لِأوامِرِهِ و المُحامینَ عَنه و السّابِقینَ إلی إرادَتهِ و المُستَشهدینَ بَینَ یَدَیه»

به امید ظهور مولی و سرورمان حضرت حجت (عج) که صد البته نزدیک است.